Zmiany w zakresie procedury uzyskania patentu

Ostatnia nowelizacja ustawy Prawo własności przemysłowej (dalej: Ustawa)[1] dostosowuje niektóre zasady dotyczące uzyskania patentu do regulacji zawartej w Konwencji o udzielaniu patentów europejskich z dnia 5 października 1973 r.[2] Zgodnie z nowym brzmieniem art. 28 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo własności przemysłowej (dalej również: „p.w.p.”)[3] jako wynalazki nie są traktowane w szczególności schematy, zasady i metody przeprowadzania procesów myślowych, rozgrywania gier lub prowadzenia działalności gospodarczej. Ustawodawca ponadto zastąpił w katalogu rzeczy, których nie uważa się za wynalazki, sformułowanie „programów do maszyn cyfrowych” powszechnie używanym określeniem „programy komputerowe”. Zmiany te prowadzą do ujednolicenia terminologii stosowanej w obu ww. aktach prawnych. Ujednolicenie terminologii miało ponadto miejsce poprzez wprowadzenie art. 28 ust. 2 p.w.p., wskazującego na brak możliwości zastrzeżenia przedmiotów lub działalności wskazanych w art. 28 ust. 1 pkt 1 – 3 oraz 5 i 6, np.: wytworów o charakterze estetycznym, programów komputerowych, czy przedstawiania informacji, o ile zgłoszenie dotyczy przedmiotu lub działalności jako takich.

 

 

Nowe brzmienie art. 49 p.w.p. doprecyzowuje przesłanki, którymi będzie kierował się Urząd Patentowy RP, odmawiając udzielenia patentu. Jako przesłankę odmowy udzielenia patentu w niezmienionym brzmieniu pozostawiono okoliczność, w której Urząd Patentowy RP stwierdzi, że nie zostały spełnione warunki wymagane do uzyskania patentu. W nowym stanie prawnym Urząd Patentowy RP będzie mógł ponadto wydać decyzję odmowną w przedmiocie udzielenia patentu, jeżeli wynalazek nie został przedstawiony na tyle jasno i wyczerpująco, aby znawca mógł ten wynalazek urzeczywistnić, a także wtedy, gdy zastrzeżenia patentowe nie określają przedmiotu żądanej ochrony w sposób jasny i zwięzły lub nie są w całości poparte opisem wynalazku.

---

[1] Ustawa z dnia 16 października 2019 r. o zmianie ustawy Prawo własności przemysłowej.